|
|
|
|
|
CARBAMAZEPINE ACETAZOLAMIDE LAMOTRIGINE ETHOSUXIMIDE PHENYTOIN PHENOBARBITAL VALPROATE PRIMIDONE هدف از دارو درماني صرع، جلوگيري‌از وقوع حملات صرعي است كه با ايجادغلظت پلاسمايي موثري از دارو، امكانپذيرخواهد بود. براي اينكار تنظيم دقيق ميزان‌مصرف دارو ضروري است. درمان بايد بامقادير كم دارو شروع و بتدريج افزايش‌يابد تا حملات كنترل شوند و يا اثرات ناشي‌از افزايش بيش از حد داروي مصرفي بروزكند. تعداد دفعات تجويز دارو، به نيمه عمردارو بستگي دارد، اما بايد تا حد امكان‌تعداد دفعات تجويز اندك باشد تا پذيرش‌آن از سوي بيمار بيشتر شود. بيشترداروهاي ضد صرع را مي‌توان دوبار درروز تجويز نمود. فتوباربيتال و فني‌توئين‌كه نيمه‌عمر طولاني دارند، اغلب يكبار در روز يعني در موقع خواب تجويزمي‌شوند. اما مواقعي كه مقدار زيادي از يك داروي ضد صرع لازم است، ممكن‌است سه بار در روز تجويز شود تا ازاثرات ناخواسته ناشي از غلظت بيش از حدپلاسمايي پرهيز شود. كودكان چون‌نسبت به بزرگسالان داروهاي ضد صرع‌را سريعتر متابوليزه مي‌كنند، به مقدارمصرف و تعداد دفعات تجويز بيشتري‌نيازمندند. درمان با چند دارو: بطور معمول استفاده‌همزمان از چند داروي ضد صرع توصيه‌نمي‌شود، زيرا بيماران با يك دارو بهتركنترل مي‌شوند. هيچ شاهدي مبني بر اينكه‌با استفاده از تركيب چند داروي ضد صرع،اثرات درماني آنها افزايش و سميت آنهاكاهش مي‌يابد، وجود ندارد. در صورتيكه‌با وجود مصرف يك دارو، حملات كنترل‌نشد، بايد داروي دوم به رژيم درماني‌افزوده شود. استفاده بيش از دو داروي‌ضد صرع به دليل دشواري تنظيم مقاديرمصرفي بندرت صورت مي‌گيرد. عيب‌ديگر تركيب درماني اين است كه تداخلات‌دارويي بين داروهاي مختلف ضد صرع‌روي مي‌دهد. استفاده همزمان ازپريميدون و فنوباربيتال باعث مي‌شود كه‌مقدار زيادي از پريميدون در كبد به‌فنوباربيتال تبديل شود.
تداخل‌هاي دارويي: تداخل‌هاي دارويي بين‌داروهاي ضد صرع پيچيده است و بدون‌آنكه اثرات ضد صرع آنها اضافه شودممكن است سميت آنها را بالا ببرد. اين‌تداخلات عمدتا ناشي از القاء يا مهارآنزيم‌هاي كبدي مي‌باشد. بطور كلي اين‌تداخلات بسيار متغير و غير قابل پيش‌بيني‌است. بنابراين اندازه‌گيري غلظت‌پلاسمايي در موقع تركيب درماني توصيه‌مي‌گردد.
قطع مصرف داروهاي ضد صرع: از قطع‌ناگهاني داروهاي ضد صرع بخصوص‌باربيتوراتها و بنزوديازپين‌ها بايد اجتناب‌شود چون ممكن است منجر به عود حملات‌صرعي با شدت بيشتر گردد. كاهش مقدارمصرف بايد بتدريج صورت بگيرد و درمورد باربيتوراتها قطع دارو نياز به ماههاوقت دارد. جايگزيني يك دارو با داروي‌ديگر نيز بايد با احتياط كامل انجام شود وتجويز داروي اول فقط وقتي متوقف گرددكه رژيم دارويي جديد كاملا تثبيت شده‌باشد. تصميم به قطع كامل داروهاي ضدصرع در يك بيمار عاري از تشنج و زمان‌انجام آن غالبا مشكل بوده و به عوامل‌متعددي در خود بيمار بستگي دارد. حتي‌در بيماري كه سالها عاري از تشنج بوده،قطع دارو با خطر آغاز حملات صرعي‌همراه است. بيماران صرعي مي‌توانندرانندگي كنند (به غير از وسايل نقليه سنگين‌يا عمومي) به شرطي كه حداقل يكسال درموقع بيداري عاري از حمله باشند ياحملات آنها موقع خواب بروز كند و اين‌حالت براي حداقل 3 سال تثبيت شده باشدبيماراني كه دچار خواب‌آلودگي ناشي ازداروهاي ضد صرع مي‌شوند، نبايدرانندگي كنند يا با ماشين‌آلاتي كه نياز به‌دقت و هشياري دارند، كار كنند.
|
