|
|
|
|
|
موارد مصرف: گلوكاگون به‌عنوان داروي‌جانشين مناسب براي گلوكز تزريقي دردرمان كاهش قندخون و به‌عنوان داروي‌كمكي در راديوگرافي دستگاه گوارش‌به‌كار مي‌رود.
مكانيسم اثر: گلوكاگون گليكوژنوليز وگلوكونئوژنز كبدي را افزايش مي‌دهد وسبب افزايش cAMP مي‌شود. نتيجه اين‌اعمال افزايش غلظت گلوكز پلاسما،شل‌شدن عضلات صاف و اثر اينوتروپيك‌مثبت قلبي مي‌باشد.
فارماكوكينتيك: متابوليسم دارو در كبد وكليه انجام مي‌شود و نيمه عمر آن 10 دقيقه‌مي‌باشد. اثر دارو (افزايش قندخون) 20ـ 5دقيقه پس از تزريق داخل وريدي، 15 دقيقه‌پس از تزريق داخل عضلاني و 45ـ30دقيقه پس از تزريق زيرجلدي شروع‌مي‌شود. طول مدت اثر دارو 90 دقيقه‌است.
موارد منع مصرف: در فئوكروموسيتوم،تومور ترشح‌كننده انسولين و تومورترشح‌كننده گلوكاگون نبايد مصرف شود.
هشدارها: 1 ـ در كمي قندخون ناشي ازگرسنگي و نارسايي غده فوق كليه موثرنمي‌باشد (ذخاير كبدي گليكوژن براي اثردارو لازم است). 2 ـ مصرف دارو به‌منظور كمك‌به‌تشخيص ديابت مي‌تواند سبب افزايش‌قندخون شود.
عوارض جانبي: مهمترين عوارض جانبي‌دارو، تهوع، استفراغ، اسهال، كاهش‌پتاسيم خون و بندرت واكنش‌هاي افزايش‌حساسيت مي‌باشند.
تداخل‌هاي دارويي: گلوكاگون بامقادير بالاسبب افزايش اثر ضدانعقادي داروهاي‌ضدانعقاد كوماريني يا مشتقات ايندانديون‌مي‌شود.
نكات قابل توصيه: در صورتيكه بيمارهوشيار نباشد پس از تزريق دارو بايدبيمار رابه‌دليل خطر بروز استفراغ به‌يك‌طرف برگرداند.
مقدار مصرف: كودكان و بزرگسالان: 1ـ 0/5 ميلي گرم ازطريق زيرجلدي، داخل عضلاني يا داخل‌وريدي تزريق مي‌شود. در صورت عدم‌مشاهده پاسخ تا 15 دقيقه، گلوگز داخل‌وريدي بايد تزريق شود.
اشكال دارويي: Injection: 1 mg/ml
|
